Isang kuwento ang nagsasalaysay tungkol sa isang batang pastor na, sa kanyang unang ministeryo sa Philadelphia, ay binisita ng isang grupo mula sa kanyang kongregasyon. Pagpasok nila sa kanyang tahanan, sinabi ng isa sa mga miyembro sa ministro, “Hindi ka malakas na tagapangaral. Sa normal na takbo ng mga bagay, mabibigo ka rito. Pero ang maliit na grupo namin ay nagpasya na magkita tuwing Linggo ng umaga upang ipanalangin ang pagpapala ng Diyos sa iyo.” Sa pagkilos ng Diyos, ang maliit na grupo ng panalangin tuwing Linggo ng umaga ay lumago sa isang libong tao. At ang grupong iyon at ang pagtitipon ng panalangin ang naging pundasyon ng ministeryo ni J. Wilbur Chapman, isa sa mga dakilang Amerikanong tagapangaral sa pagsisimula ng ikadalawampung siglo.
Ang katotohanan ay bawat isa sa atin ay may malaking utang—mas malaki kaysa sa ating napagtatanto—sa mga nanalangin para sa atin. Ang karanasan ni J. Wilbur Chapman ay nagtataas ng ilang katanungan na kailangang harapin ng mga tao ng Diyos. Tayo ba ay sistematiko, seryoso, at buong pusong nakikibahagi sa pananalangin para sa iba? Mayroon bang mga taong makakapansin ng pagbabago sa kanilang buhay kung titigil tayo sa pananalangin para sa kanila? Mayroon bang mga pastor o misyonero na ang mga ministeryo ay magiging hindi gaanong epektibo kung titigil sa pananalangin ang mga tao ng Diyos? Sa madaling salita: Ang mga panalangin ba natin ay may epekto sa sinuman para sa Diyos?
Ang Panalangin: Pag-unawa at Pagkakaiba
Kapag iniisip natin ang panalangin, nakakatulong na kilalanin ang iba’t ibang aspeto na kasangkot. Ang panalangin ay una munang may kinalaman sa pagsamba, ang pagsamba sa Diyos. Sunod ay kumpisal, ang pagkilala ng ating mga kasalanan sa harap ng Diyos. Mayroon ding petisyon, kung saan humihiling tayo na tugunan ng Diyos ang ating personal na mga pangangailangan. Madalas ding kasama sa panalangin ang pasasalamat, kung saan ipinapahayag ng puso ang kagalakan sa Diyos at sa Kanyang pagkakaloob. At sa huli ay ang pamamagitan, ang ministeryo ng isang kaluluwa sa harap ng trono ng Diyos para sa kapakanan ng iba. Ito ang uri ng panalangin na ating pag-uukulan ng pansin.
**Bawat isa sa atin ay may malaking utang—mas malaki kaysa sa ating naiisip—sa mga nanalangin para sa atin.**
Habang ipinakita ni Abraham ang iba’t ibang aspeto ng panalangin sa buong buhay niya, ang kanyang panalangin sa Genesis 18 ay nagsisilbing isang nakapagtuturong halimbawa ng pamamagitan. Bago ang panalanging ito, ipinapakita ng Genesis 13:13 na “ang mga tao sa Sodoma ay napakasama, malalaking makasalanan laban sa Panginoon.” Kaya hindi nakakagulat na limang kabanata lang ang lumipas ay mayroong napakalaking sigaw sa Diyos laban sa Sodoma at Gomorra na napagpasyahan Niyang isagawa ang Kanyang agarang paghatol sa kanila (Gen. 18:16–21). Nang ibinahagi ng Panginoon ang planong ito kay Abraham, siya ay nanawagan sa kalikasan at karakter ng Diyos, nananalangin para sa inaakalang matuwid na nalalabi, nakiusap na gawin ng Panginoon ang tama (18:23–25). Ang kanyang pamamagitan ay nagpapakita ng apat na prinsipyo na mabuti nating obserbahan at isabuhay.
1) Ang Pamamagitan ay Nakasalalay sa Relasyon sa Diyos
Ang unang prinsipyo ng pamamagitan ay nakasalalay sa isang relasyon sa Diyos. Nagawa lamang ni Abraham na mamagitan dahil noong una, siya ay naniwala sa Diyos, at ang kanyang pananampalataya ay ibinilang sa kanya bilang katuwiran (Gen. 15:6). Tanging kapag tayo ay idineklarang matuwid sa paningin ng Diyos maaari tayong tunay na malayang manalangin nang epektibo para sa iba. Ang halimbawa ni Abraham ay nag-aanyaya sa atin na magmuni-muni sa sarili: Ako ba ay nasa tamang relasyon sa Diyos? Ako ba ay nasa posisyon, sa biyaya ng Diyos, upang maging isang tagapamagitan?
Dapat tayong mag-ingat, gayunpaman, na huwag isipin na maaabot natin ang posisyong iyon sa ating sariling kakayahan. Sa biyaya lamang ng Diyos tayo nagagawang isagawa ang ganitong uri ng ministeryo sa unang lugar. Ang Diyos ang gumawa ng inisyatiba kay Abraham, pinili siya at itinalaga para sa Kanyang mga layunin (Gen. 18:19). Hindi hinahanap ni Abraham ang Diyos—ngunit hinanap siya ng Diyos, “upang kanyang maipagbilin sa kanyang mga anak … na kanilang tuparin ang daan ng Panginoon” (18:19). Ang pag-unawa ni Abraham sa biyaya at pagsunod sa kalooban ng Diyos ang nagbigay sa kanya ng halaga bilang lingkod sa Kanyang mga kamay. Tayong mga nagnanais maging mga tagapamagitan ay dapat magbigay-pansin sa ating katayuan sa harap ng Diyos. Ang ating mga buhay ay dapat markahan ng tamang relasyon sa ating Lumikha, nakabatay sa biyaya at umaagos sa pagsunod.
2) Ang Pamamagitan ay Nakabatay sa Kahandaan ng Diyos na Lapitan
Kahit na ang tamang katayuan sa harap ng Diyos, gayunpaman, ay magiging maliit (sa paraan ng pamamagitan, iyon ay) kung ang Diyos mismo ay hindi handang makinig sa atin. Pero sa kabutihang palad, hindi lamang Siya handa kundi sabik na tanggapin tayo sa Kanyang presensya at pakinggan ang ating mga daing.
Ang karanasan ni Abraham ay nagpapaalala sa atin na nais ng Diyos na lapitan natin Siya sa panalangin at kikilusin Niya tayo upang gawin ito. Sa tinatawag nating panloob na banal na diyalogo, nagtanong ang Diyos sa Kanyang sarili, “Ililihim ko ba kay Abraham ang gagawin ko, yamang si Abraham ay tiyak na magiging isang dakila at makapangyarihang bansa, at pagpapalain sa kanya ang lahat ng bansa sa lupa?” (Gen. 18:17–18). Pagkatapos ay ibinahagi Niya kay Abraham ang Kanyang plano ng paghatol sa Sodoma (18:20–21). Hindi Niya kailangang ibahagi ang Kanyang mga plano—ngunit pinili Niya itong gawin na may layuning kilusin si Abraham na mamagitan para sa Sodoma.
Ang pagsasama ng Diyos sa atin sa Kanyang gawain ay isang kamangha-manghang bagay. Sa isang misteryosong paraan, ginagawang mahalagang bahagi ng Diyos ang panalangin ng pamamagitan sa pagtakbo ng Kanyang providensiya. Maaaring isipin natin ang pamamagitan bilang isang safety deposit box na may dalawang kandado: parehong ang may-ari ng kahon at ang bangko ay kailangang gumamit ng kanilang mga susi upang mabuksan ito. Sa katulad na paraan, pinili din ng Diyos na gamitin ang ating mga panalangin sa pag-unfold ng Kanyang mga layunin: ang langit ay may hawak ng susi kung saan nagagawa ang mga desisyon na namamahala sa mga gawain sa lupa, at hawak natin ang susi kung saan isinasagawa ang mga desisyong iyon. Ang kalooban ng Diyos at ang ating mga panalangin ay nagtutulungan. Maaari tayong maging kumpiyansa, kung gayon, na ang ating mga panalangin ay mahalaga. Sa katunayan, may halaga ang mga ito para sa kawalang-hanggan.
Kaya, paano naman tayo? Bahagi ba tayo ng pasanin ni Abraham para sa mga naliligaw na tao na napapahamak sa kanilang kasalanan? Tinatanggap ba natin ang salita ng Diyos pagdating sa mga realidad ng darating na makatarungang paghatol (Mateo 25:32–33)? At ang mga katotohanang ito ba ay nagtutulak sa atin na mamagitan para sa kanila?
**Sa isang misteryosong paraan, ginagawang mahalagang bahagi ng Diyos ang panalangin ng pamamagitan sa pagtakbo ng Kanyang providensiya.**
Sa sumunod na mga talata, lumalabas na parang nakikipagtawaran lamang si Abraham sa Diyos tungkol sa mga bilang (Gen. 18:24–32). Ngunit may nangyayaring mas makabuluhan. Hindi nakikipagtawaran si Abraham sa Diyos kundi sinusuri ang Kanyang kahandaan na magpakita ng awa. Sinusuri niya kung hanggang saan nais ng Diyos na lapitan Siya at kung hanggang saan Siya nais tumugon. Sa katunayan, ang panalangin ay hindi pag-overcome sa anumang pag-aatubili sa Diyos, pinipilit Siyang gumawa ng isang bagay na ayaw Niyang gawin. Ang panalangin ay sa halip pagpapatupad ng mga desisyon ng Diyos. Bahagi ito ng pagkakita na ang Kanyang kalooban ay maganap “sa lupa tulad ng sa langit.”
3) Ang Pamamagitan ay Dapat Gawin sa Liwanag ng Katangian ng Diyos
Kahit na tayo ay nasa tamang relasyon sa Diyos at tinatanggap sa Kanyang presensya, magiging pagkakamali na hilingin sa Diyos na mamagitan sa isang paraan na salungat sa Kanyang katangian. Sa halip, ang ating mga panalangin ay dapat gawin sa pamamagitan ng pag-apela sa kung ano ang Kanyang ipinahayag tungkol sa Kanyang sarili.
Ang pamamagitan ni Abraham para sa Sodoma ay naglalarawan ng ilang katangian ng Diyos, nagsisimula sa Kanyang kabanalan. Inilarawan ng Diyos ang kasalanan ng Sodoma bilang “napakabigat” (Gen. 18:20). Sa katunayan, ang kasalanan ay laging isang seryosong bagay sa Diyos, at hindi Siya maaaring maging tapat sa Kanyang sarili maliban kung parurusahan Niya ito. Nauunawaan ito, nanalangin si Abraham sa liwanag ng kabanalan ng Diyos: “Naglalakas-loob akong magsalita sa Panginoon,” sabi ni Abraham, “ako na alabok at abo lamang” (Gen. 18:27). Hangga’t hindi natin nakikita ang Diyos kung sino Siya talaga, hindi natin makikita ang ating sarili kung sino tayo talaga. Kapag nakita natin ang mundo sa lente ng kabanalan ng Diyos, magbubunga ito sa atin ng paggalang at maka-Diyos na takot. Hindi natin hihilingin sa Diyos na pagpalain, pasaganain, o tulungan ang anumang bagay na salungat sa Kanyang banal na kalikasan. Sa halip, ang Kanyang kabanalan ang magsasanay sa atin na gawin ang Kanyang kalooban at manalangin ayon dito.
**Hangga’t hindi natin nakikita ang Diyos kung sino Siya talaga, hindi natin makikita ang ating sarili kung sino tayo talaga.**
Hindi lamang sa kabanalan ng Diyos umapela si Abraham kundi pati na rin sa Kanyang katarungan at awa. Ang katarungan ng Diyos ay ang Kanyang banal na kalooban sa pagkilos. Tinanong ni Abraham sa talatang 25, “Hindi ba gagawa ng tama ang Hukom ng buong lupa?” Ang sagot sa retorikal na tanong na ito ay hindi mapagdudahan: Ang Diyos, ang “humahatol nang matuwid” (1 Pedro 2:23), ay nakatuon sa katuwiran. Ang Hukom ay gagawa ng tama. At gayon din naman Siya ay maawain. Ang awa ng Diyos ay ang Kanyang pag-ibig na nakakaharap sa tiyak na kasalanan ng tao. Sa awa, pinapatawad ng Diyos ang mga pagsuway ng mga tao. Dahil ang Diyos ay banal, matuwid, at maawain, maaari tayong mamagitan nang may kumpiyansa para sa ating mga di-mananampalatayang pamilya at mga kasamahan, alam na ang Kanyang katangian ang nagtutulak sa atin sa pananalangin.
4) Ang Pamamagitan ay Nangangailangan ng Pagpupursige at Organisasyon
Sa huli, kung gagawin nating regular na bahagi ng ating buhay ang pamamagitan, kakailanganin nito ng pagpupursige at organisasyon. Pansinin na hindi tumigil si Abraham pagkatapos ng kanyang unang at hindi gaanong tiyak na tanong, “Wawasakin mo ba talaga ang matuwid kasama ng masama?” (Gen. 18:23), at hindi rin siya tumigil pagkatapos magtanong tungkol sa limampung matuwid na tao, apatnapu’t lima, apatnapu, at iba pa. Nagpupursige siya sa isang lohikal na pagkakasunod-sunod ng mga tanong.
Walang sinuman—kabilang si Abraham, maaari nating ligtas na ipagpalagay—ang basta na lang nakakatagpo ng mabungang buhay ng panalangin. Ang paglilinang nito ay nangangailangan ng panahon at pagsisikap. Mahirap na gawain ito. Marami sa atin ang mabuting magsimula nang maliit, marahil ay maglaan ng sampu o dalawampung minuto sa isang araw para sa nakatutok na panalangin. Sikat na sinabi ni S. D. Gordon, “Makakagawa ka ng higit pa kaysa sa manalangin, pagkatapos mong manalangin. Ngunit hindi ka makakagawa ng higit pa kaysa sa manalangin hanggang hindi ka pa nananalangin.”[^1] Sa pagkakaibang ito nakasalalay ang pagkakaiba sa pag-angat at pagbagsak sa mga tao ng Diyos; ito ang pagkakaiba sa kaluwalhatian ng Diyos at kahihiyan ng tao.
> **Walang sinuman—kabilang si Abraham, maaari nating ligtas na ipagpalagay—ang basta na lang nakakatagpo ng mabungang buhay ng panalangin. Ang paglilinang nito ay nangangailangan ng panahon at pagsisikap.**
Maraming dahilan ang kawalan ng pananalangin: abalang iskedyul, iba pang mga prayoridad, kawalan ng pagnanais, at iba pa. Ngunit ang paanyaya mula sa ating Manlilikha tungo sa mabunga at epektibong panalangin ay nananatili. Armado ng mga prinsipyo ng pamamagitan, isasagawa ba natin ito? Mahahanap ba tayo sa paaralan ng panalangin? Mas mahalaga ito kaysa sa ating mga palaro, mga listahan ng gagawin, at kahit sa pakikisama sa kapwa Kristiyano. Kapag nananalangin tayo, nakikipag-ugnayan tayo sa walang hanggang Diyos. Nakikilala natin Siya. At totoo rin ang kabaligtaran: walang panalangin, walang banal na pakikisama. Nawa’y maging mga tao tayo na kilala sa ministeryong ito ng pamamagitan.
—
[^1]: S. D. Gordon, kilalang manunulat at tagapagsalita tungkol sa panalangin.
This article was adapted from the sermon “The Principles and Practice of Intercession” by Alistair Begg.
This article was translated by Domini Primero of DBTG and was originally written by Alistair Begg for Truth For Life. To read the original version, click https://blog.truthforlife.org/the-principles-and-practice-of-intercessory-prayer
