Tunay na Kapayapaan Laban sa Madaling Buhay
Ito ay isang napaka-nakapagtuturo na vignette sa buhay ni Jesus at ng kanyang mga disipulo, na nakatala para sa atin sa Marcos 6:45–52. Isinugo ni Jesus ang kanyang mga alagad sa pagtawid sa Dagat ng Galilea sa Betsaida. Nakatagpo sila ng isang imposibleng headwind at galit na dagat. Kung titingnan mo ang mga pahiwatig ng oras sa mas malaking daanan, makikita mong halos walong oras na silang naggaod. Nasa isang sitwasyon sila na tila imposible, nakakapagod, nakakadismaya, at posibleng mapanganib. Higit pa sila sa kanilang lakas at kakayahan.
Habang binabasa mo ang talata, kailangan mong tanungin ang iyong sarili kung bakit gugustuhin ni Jesus ang kanyang mga alagad sa ganitong uri ng kahirapan. Malinaw na wala sila sa gulo na ito dahil sila ay naging masuwayin, mayabang, o hindi matalino, ngunit dahil sila ay sumunod kay Jesus.
Nakita ni Jesus na ang kaniyang mga alagad ay nasa nakakapagod at mapanganib na sitwasyong ito, at siya ay umalis at nagsimulang maglakad sa kabila ng dagat. Oo, tama ang nabasa mo: naglalakad siya sa kabila ng dagat. Ngayon, sa sandaling magsimula siyang maglakad, nahaharap ka sa dalawang bagay. Ang una ay ang katotohanan na si Hesus ng Nazareth ay ang Panginoong Diyos na makapangyarihan sa lahat, dahil walang ibang tao ang makagagawa ng kanyang ginagawa.
Ngunit may pangalawang mahalagang bagay na dapat obserbahan. Sa sandaling magsimula siyang maglakad, alam mo kung ano ang nasa isip niya. Kung ang nais lang gawin ni Jesus ay mapawi ang kahirapan, hindi na niya kailangang maglakad. Ang kailangan lang niyang gawin ay magdasal mula sa dalampasigan at titigil ang hangin. Naglalakad siya dahil hindi niya hinahabol ang kahirapan. Hinahabol niya ang mga lalaking nasa gitna ng kahirapan. Nagsusumikap siyang baguhin ang lahat ng iniisip nila tungkol sa kanilang sarili at tungkol sa kanilang buhay.
Nakatayo sa tabi ng bangka habang umiihip pa rin ang hangin at humahampas pa rin ang mga alon, sinabi niya: “Ako ito. Huwag kang matakot.” Siya ay talagang kumukuha ng isa sa mga pangalan ng Diyos. Sinasabi niya na ang “Ako” ay kasama nila, ang Diyos ni Abraham, Isaac, at Jacob, ang Isa kung kanino ang lahat ng ipinangako ng tipan. Imposibleng mag-isa sila dahil ang kanilang pag-iral ay sinalakay ng biyaya at kaluwalhatian ng Ako.
Bakit ipinadala ni Jesus ang kaniyang mga alagad sa unos na iyon? Ginawa niya ito para sa parehong dahilan kung minsan ay dinadala ka niya sa mga bagyo—dahil alam niya na kung minsan kailangan mo ang bagyo upang makita ang kaluwalhatian. Para sa mananampalataya, ang kapayapaan ay hindi matatagpuan sa kadalian ng buhay. Ang tunay na kapayapaan ay matatagpuan lamang sa presensya, kapangyarihan, at biyaya ng Tagapagligtas, ang Hari, ang Kordero, ang Ako nga. Ang kapayapaang iyon ay nasa iyo kahit na ang mga unos ng buhay ay umabot sa iyo nang higit sa iyong likas na kakayahan, karunungan, at lakas.
Maaari kang mabuhay nang may pag-asa at lakas ng loob sa gitna ng kung ano ang minsan ay nagdulot ng panghihina ng loob at takot dahil alam mong hindi ka nag-iisa. Ang Ako ay naninirahan sa lahat ng sitwasyon, relasyon, at lokasyon sa pamamagitan ng kanyang biyaya. Nasa iyo siya. Siya ay kasama mo. Siya ay para sa iyo. Siya ang iyong pag-asa.
Ang artikulong ito ay hinango mula sa New Morning Mercies: A Daily Gospel Devotional ni Paul David Tripp.
This article was translated by DBTG and was originally written by Paul David Tripp for Crossway. To read the original version, click https://www.crossway.org/articles/gods-invading-grace/
