Ang panalangin ni Jesus sa bisperas ng Kanyang pagpapako sa krus ay ibinabahagi sa isang kilalang salaysay. Isang parirala ang talagang kapansin-pansin: “**Hindi ang aking kalooban, kundi ang sa Iyo**” (Lucas 22:42). Ang limang salitang ito ay nagpapakita ng pagpapasakop ng Anak sa Ama—isang disposisyon ng puso na mahalaga sa lahat ng wastong panalangin.
Mas maaga sa aklat ni Lucas, hiningi ng mga alagad kay Jesus na turuan sila kung paano manalangin. Ang Kanyang kilalang tugon ay nakatala sa kabanata 11:
Ama,
sambahin nawa ang pangalan Mo.
Dumating nawa ang kaharian Mo.
Bigyan Mo kami ng aming pagkain sa araw-araw,
at patawarin Mo kami sa aming mga kasalanan,
sapagkat pinatatawad din namin ang bawat may utang sa amin.
At huwag Mo kaming ihatid sa tukso.**
(Lucas 11:2–4)
Hindi nakakagulat—ngunit hindi rin gaanong kamangha-mangha—na isinabuhay ni Jesus ang Kanyang itinuturo. Sa Lucas 11, ang mga alagad Niya ay dapat manalangin na dumating ang kaharian ng Diyos; sa Lucas 22, nananalangin si Jesus, “Hindi ang aking kalooban, kundi ang sa Iyo.” Habang binubuksan natin ang ating mga Bibliya sa panalangin ni Jesus sa Bundok ng mga Olibo, maaari tayong makakuha ng karunungan sa panalangin sa pamamagitan ng pagtingin sa mga kalagayan ni Jesus, pakikinig sa Kanyang mga salita, at pag-aaral mula sa Kanyang disposisyon.
Tingnan Siya
Ang tagpo sa Lucas 22 ay hindi pangkaraniwan, sa madaling salita: ipinapakita nito ang isang larawan ng nagdurusang Cristo. Ang mga aklat ng Ebanghelyo ay nagbibigay sa atin ng maraming aspeto ng pagkatao ni Jesus bilang isang guro, kaibigan ng mga makasalanan, isang may awtoridad na manggagawa ng mga himala, at iba pa. Ngunit sa pagkakataong ito, kasama sina Pedro, Santiago, at Juan, ang kaluluwa ni Jesus ay “lubhang namimighati, hanggang sa kamatayan” (Marcos 14:34). Higit pa rito, binanggit ni Lucas sa 22:55 na ang gabing iyon ay sapat na malamig para ang mga alipin ng pinakapunong pari ay nagsiga ng apoy—ngunit kahit sa malamig na temperatura, pinagpawisan nang husto si Jesus dahil sa Kanyang matinding pagdurusa (talata 44). Huwag nating hayaan na ang pagiging pamilyar natin sa ganitong mga talata ay hadlangan tayo na tingnan ito nang may sariwang mga mata. Ang larawan sa harap natin ay nakakagulat!
Si Jesus ay halos malupig ng mga emosyon na naipon Niya sa Kanyang paglalakbay patungong Jerusalem. Matapos paulit-ulit na ipahayag ang banal na kinakailangang pagdurusa Niya (Lucas 9:22–27; 17:22–23), nang harapin Niya ang nalalapit na katotohanan nito sa panalangin, Siya ay labis na nabigatan. Ang pagtingin sa Lumikha ng sansinukob na nabibigatan sa bigat ng Kanyang nalalapit na sakripisyo ay walang duda na nakamamangha—ngunit ito ang larawan na ipinipinta sa atin ng Bibliya.
Walang anumang kinakailangan sa pagkatao ang wala kay Cristo.
Kung mag-eenrol tayo sa Theology 101, pag-aaralan natin nang detalyado ang ipinapalagay ng ulat ni Lucas: na si Jesus ay tunay na Diyos at tunay na tao. Ang Kanyang pagkatao ay hindi nawala sa Kanyang pagka-Diyos. Siya ay may pisyolohiya at sikolohiya ng tao. Naranasan Niya ang buong saklaw ng emosyon ng tao. Kung paanong kay Cristo ay naroon ang ganap na pagka-Diyos, gayundin ay naroon ang ganap na pagkatao. Sa isang salita, walang anumang kinakailangan sa pagkatao ang wala kay Cristo. Siya ay, gaya ng isinulat ng may-akda ng Hebreo, “tulad natin, gayunpaman ay walang kasalanan” (Hebreo 4:15).
Pakinggan Siya
Nanluluhod sa pagdurusa at pagpapakumbaba, tinawag ni Jesus ang Diyos bilang “Ama”—isang indikasyon ng pagiging malapit na pinahihintulutan ng tunay na panalangin na maranasan natin. Ang mga damdamin ng matinding pagnanais, takot, at pananabik ay nagsama-sama, na nagdala sa ating Panginoon na manalangin, “Ama, kung kalooban Mo, alisin Mo ang kopang ito sa akin. Gayunpaman, hindi ang aking kalooban, kundi ang sa Iyo, ang mangyari” (Lucas 22:42).
Kapansin-pansin, sinasabi sa atin ni Lucas na isang anghel ang ipinadala mula sa langit upang maglingkod sa ngalan ni Cristo (talata 43). Kung paanong inihayag ng mga anghel ang pagdating ni Jesus sa sabsaban at sinamahan Siya sa Kanyang tukso sa ilang, gayundin ngayon ay isang banal na mensahero ang ipinadala upang paglingkuran ang Panginoon ng Kaluwalhatian sa Kanyang pagdurusa. Sa matinding paghihirap, muli Siyang nanalangin na lumipas ang kopang iyon, ang Kanyang pawis ay naging tulad ng “malalaking patak ng dugo” (talata 44). Ngunit gaya ng ipinapakita ng mga sumusunod na kabanata, hindi inalis ng Ama ang kopang ng pagdurusa mula sa Kanyang Anak.
Laging ibinibigay ng Diyos ang tamang bagay sa tamang panahon, kahit gaano man ito tila mali sa ating karanasan.
May mabuting dahilan kung bakit hindi pinagbigyan ng Ama ang kahilingan ng Kanyang Anak. Sa pagdarasal ng “**Hindi ang aking kalooban, kundi ang sa Iyo,” niyakap ni Jesus ang kalooban ng Ama para sa Kanya. Hindi Siya umaasa sa panalangin mismo kundi sa Diyos na sumasagot sa panalangin ayon sa Kanyang karunungan. Kinikilala natin kasama ni Cristo na ang ating pananampalataya ay hindi nasa panalangin kundi sa ating Ama na sumasagot sa panalangin. Ang Diyos, na nagbibigay ng mabubuting bagay sa mga humihingi sa Kanya, ay laging magbibigay ng tamang bagay sa tamang panahon, kahit gaano man ito tila mali sa ating karanasan.
Matuto Mula sa Kanya
Anong mga aral ang maaari nating matutunan mula sa ating Panginoon sa panalangin? Marami, pero maaari nating hatiin ang mga ito sa tatlong kategorya.
Pag-aaral mula sa Pagkatao ni Cristo
Una, natututo tayo mula sa pagkatao ni Cristo, o sa Kanyang pagiging tao. Si Jesus ay hindi isang malayong Cristo; Siya ay isang nakikisangkot na Cristo. Siya ay tunay na tao. Ang Kanyang tunay na pagkatao at ang Kanyang kahandaang makiisa sa bumagsak na sangkatauhan ang nagdala sa Kanya ng problema sa mga relihiyosong namumuno. Dahil Siya ay kung sino ang Kanyang sinasabing Siya—ang walang hanggang Diyos sa anyong tao—Siya ay itinuring na isang sosyal at relihiyosong outcast. Iyan ang kasama sa Kanyang pagkakatawang-tao. Namasid Niya sa piling ng mga lumalapastangan. Malapit Siya sa sakit at kamatayan, sa kalungkutan at kahirapan (Juan 1:10–11).
Walang kadilimang hinarap tayo na hindi Niya naranasan. Walang tukso na kilala natin na hindi alam ni Cristo.
Makabubuti sa atin na sundin ang halimbawa ng ating nagkatawang-taong Panginoon. Siya ay nakipag-ugnayan sa mundo bilang asin at ilaw (Mateo 5:13–16). Paano natin maaabot ang isang mundo na hindi natin ginagalawan? Paano natin matutugunan ang mga kagyat na isyu ng ating panahon kung wala tayong kahit kaunting ideya ng ating kalagayang pangkultura? Ang mapagpaimbabaw na tono at mga relihiyosong klisey ay angkop para sa mga Pariseo pero kasuklam-suklam para sa Kristiyano. Kung matututo tayo mula sa pagkatao ni Cristo, gagawa tayo ng tunay na ministeryo sa mga tunay na tao.
Pag-aaral mula sa Paghihirap ni Cristo
Pangalawa, natututo tayo ng panalangin mula sa paghihirap ni Cristo. Kapag nararamdaman nating emosyonal na napapabigatan, nasa ilalim ng di matatawarang presyon, o hindi mapalagay ang ating kaluluwa, natutuklasan natin na kasama natin ang ating nagdurusang Mesiyas at mahabaging Mataas na Pari (Lucas 22:44; Heb. 4:15). Naiintindihan Niya ang ating kaguluhan. Walang kadilimang hinarap tayo na hindi Niya naranasan. Walang tukso na kilala natin na hindi alam ni Cristo. Naranasan Niya ang mga ito at nagtiis.
Kung tayo’y tapat, maaari nating aminin na marami sa atin ang namumuhay ng buhay na may tahimik na desperasyon. Kung ihahayag natin ang ating emosyonal na trauma, ang mga nakakakita ay parehong mabibigla at mahabagin. Ngunit kasama ni Cristo, hindi natin kailangang tiisin ang mga pagsubok nang mag-isa. Maaari tayong tumingin sa Kanya, ang nagdurusang Tagapagligtas, at makahanap ng ginhawa. Dahil sa Kanyang mga pagdurusa, maaari tayong magalak kasama ng manunulat ng himno:
Tinanggap Niya ang kahihiyan at mapanlait na paglibak,
Sa aking lugar Siya ay hinatulang tumayo,
Tinatakan ang aking kapatawaran ng Kanyang dugo;
Aleluya, anong Tagapagligtas!
Pag-aaral mula sa Pakiusap ni Cristo
Sa wakas, at marahil pinaka-halata, natututo tayo mula sa pakiusap ni Cristo sa Lucas 22:39–46. Sa pakiusap ni Jesus na alisin ang kopang iyon, natutuklasan natin na hindi ibibigay ng Diyos ang lahat ng ating kahilingan. Nananalangin si Jesus, “Kung kalooban Mo,” at sumagot ang Ama, “Hindi Ko kalooban.” Tayo, tulad ni Cristo, ay dapat pigilan ang ating mga pagnanasa sa pamamagitan ng Salita at kalooban ng Diyos.
Sa panalangin, pinipigilan natin ang ating mga pagnanasa sa pamamagitan ng Salita at kalooban ng Diyos.
Sa Kanyang karunungan, hindi laging ibinibigay ng Diyos ang ating mga kahilingan. At tayo ay nagagalak doon, dahil madalas tayong hindi mahusay na hukom ng kung ano ang mabuti para sa atin at sa iba. Sa ekonomiya ng Diyos, ang mga bagay na iniisip nating mabuti ay madalas na nakakasama, at ang mga bagay na pinaniniwalaan nating masama ay madalas na mahalaga para sa ating paghubog bilang Kristiyano (Heb. 12:3–11).
Kaya, tinitingnan natin Siya, ang nagdurusang Cristo. Pinakikinggan natin Siya habang Siya ay nananangis nang may pagpapakumbaba at katapatan. At natututo tayo mula sa Kanya: mula sa Kanyang pagkatao, Kanyang pagdurusa, at Kanyang pakiusap. Sa huli, para manalangin tayo tulad ni Jesus ay ipasakop ang ating kalooban sa Ama, inuulit ang mga salita ng Anak: “Hindi ang aking kalooban, kundi ang sa Iyo.”
—
[^1]: Philip P. Bliss, “Man of Sorrows! What a Name,” 1875.
This article was adapted from the sermon “‘Not My Will, but Yours’” by Alistair Begg.This article was translated by Domini Primero of DBTG and was originally written by Alistair Begg for Truth For Life. To read the original version, click https://blog.truthforlife.org/not-my-will-but-yours-how-to-pray-like-jesus
