Sa panahon ng Kanyang ministeryo dito sa lupa, hindi direktang inutusan ni Jesus ang Kanyang mga alagad na manalangin. Sa halip, gumawa Siya ng mas kapansin-pansin: ipinakita Niya kung paano manalangin. Ipinakita Niya sa Kanyang mga alagad na ang panalangin ay isang kinakailangan sa pamamagitan ng madalas na pag-alis upang makipag-usap sa Kanyang Ama (hal., Lucas 5:16; 6:12; 9:18). At sa Kanyang pagtuturo, ipinagpalagay Niya na bahagi ng kanilang buhay ang panalangin: “Kapag kayo’y mananalangin, sabihin ninyo…” (Lucas 11:2, diin idinagdag). Pagkatapos umakyat ni Jesus sa langit, ang panalangin ay naging isa sa mga pundamental na gawain na pinagtuunan ng mga unang Kristiyano (Gawa 2:42). Kinilala nila na ang panalangin ay at patuloy na isang mahalagang bahagi ng pagsunod kay Cristo—dahil tulad Niya, ang mga alagad ay umaasa sa Ama para sa lahat ng kanilang kailangan.
Ano ang ibig sabihin ng sumunod kay Jesus? Habang nagpapatuloy ang isang tao sa masunuring pananampalataya at nakikibahagi kay Cristo sa Kanyang pagdurusa at mapagbigay na pag-ibig, magiging kinakailangan na tumingin sa Diyos Ama sa tuloy-tuloy na panalangin.
Dahil alam ng mga alagad ni Jesus na ang panalangin ay hindi maaaring mawala, minsan nilang hiningi kay Jesus na turuan sila kung paano manalangin. Tumugon si Jesus sa pamamagitan ng pagtuturo sa kanila ng isang modelo na susundan sa panalangin, at sinabi Niya sa kanila ang isang talinghaga upang ipaalala sa kanila ang kahalagahan ng panalangin at ng kabutihan ng Diyos. Habang sumusunod tayo kay Jesus ngayon, maaari tayong mapalakas ng parehong sagot na ibinigay Niya sa kanila.
**Isang Huwarang Sundan**
Habang nananalangin si Jesus sa isang lugar, nang matapos Siya, sinabi ng isa sa Kanyang mga alagad, “Panginoon, turuan Mo kaming manalangin, tulad ng pagturo ni Juan sa kanyang mga alagad.” Sinabi Niya sa kanila, “Kapag nananalangin kayo, sabihin ninyo:
> **Ama, sambahin nawa ang pangalan Mo.
> Dumating nawa ang kaharian Mo.
> Bigyan Mo kami ng aming pagkain sa araw-araw.
> At patawarin Mo kami sa aming mga kasalanan,
> sapagkat pinatatawad din namin ang bawat may utang sa amin.
> At huwag Mo kaming iharap sa tukso.**
> *(Lucas 11:1–4)*
Ang Panalangin ng Panginoon, na kilala bilang huwarang panalangin na ito, ay nakatala nang buo sa Mateo 6:9–13 at sa mas pinaikling anyo dito sa Lucas 11. Ito ay hindi lamang isang panalangin na maaaring ulitin nang eksakto—gaya ng nakikita natin sa Lucas 11:2—kundi isa ring balangkas kung saan maaari nating buuin ang ating sariling mga panalangin, tulad ng ipinahihiwatig sa Mateo 6:9: “**Kaya’t manalangin kayo nang ganito**” (diin idinagdag).
Ang unang salita ng panalangin ay susi sa ating pananaw, sapagkat dito tinatawag natin ang Diyos na “**Ama**.” Ito ay isang natatangi at espesyal na pribilehiyo ng pananampalatayang Kristiyano. Sa Roma 8:14–16, ipinahayag ni Pablo ang kamangha-manghang karapatan natin bilang mga Kristiyano: “**Ang lahat ng pinapatnubayan ng Espiritu ng Diyos ay mga anak ng Diyos. … Tinanggap ninyo ang Espiritu ng pagkukupkop bilang mga anak, kung saan tayo’y sumisigaw, ‘Abba! Ama!’**” Para sa marami sa buong mundo, ang Diyos ay simpleng isang “nasa itaas” sa langit at walang personal na pakialam. Ngunit para sa atin na mga tagasunod ni Jesu-Cristo, ang Diyos ay ating Ama. At sa ating Ama, hinihikayat tayo ni Jesus na iharap ang limang uri ng kahilingan: dalawa na may kinalaman sa layunin ng Diyos at tatlo na may kinalaman sa ating sariling mga pangangailangan.
**Mga Kahilingan para sa Layunin ng Diyos**
Ang unang gawain sa panalangin ay hindi ang humingi ng para sa ating sarili kundi ang magbigay ng para sa Diyos. Nagsisimula ang panalangin sa pagsamba habang kinikilala natin na ang Diyos ang pinagmumulan ng ating mga pangangailangan at ang layunin ng ating buhay. Lahat ng hinihiling natin sa Diyos ay may huling layunin na ang kaluwalhatian ng Diyos.
Ang una sa ating mga kahilingan tungo sa Diyos ay, ayon sa sinabi ni Jesus, “Sambahin nawa ang iyong pangalan.” Ibig sabihin, sinasabi natin, “Ama, nawa’y maparangalan ang iyong pangalan.” Sa kultura noong unang siglo sa Near East kung saan nagturo si Jesus, ang pagsasalita ng pangalan ng Diyos ay tumutukoy sa Kanyang mismong persona at karakter. Kaya ang manalangin nang ganito ay ang mag-alay sa Diyos ng ating paggalang at pagkamangha, tumanggi na lapastanganin Siya, at hangarin na ang iba ay magkaroon din ng mataas na pagtingin sa Diyos. Ang tagasunod ni Jesu-Cristo ay maghahangad na matanggap ng Diyos ang kaluwalhatiang nararapat sa Kanya.
Ang panalangin ay noon pa man at hanggang ngayon ay mahalagang bahagi ng pagsunod kay Cristo—dahil tulad Niya, ang mga alagad ay umaasa sa Ama para sa lahat ng kanilang kailangan.
At dahil absurdong masiyahan tayo sa pribilehiyo ng pagiging anak nang hindi hinahangad na makabahagi rin ang iba nito, kailangan nating ipanalangin na lahat ay makabahagi sa pangitaing ito ng kaluwalhatian ng Diyos. Kaya’t ipinapanalangin din natin, “Dumating nawa ang kaharian Mo”—na ang paghahari ng Diyos ay magsimula na ngayon sa mga puso ng mga lalaki at babae sa mundong ito, at na mapabilis ng Diyos ang araw na darating pa kapag ang Kanyang kaharian ay dumating sa kaganapan nito at si Cristo ay maghahari sa lahat sa walang hanggang kapayapaan. Hinahangad ng tagasunod ni Cristo ang paghahari ng Diyos dahil iyon ang panahon na darating ang kapayapaan at kagalingan sa mundo. Tulad ng mga banal sa Lumang Tipan na binanggit ng may-akda ng Hebreo bilang mga halimbawa, dapat tayong “maghintay sa lunsod na may mga pundasyon, na ang nagdisenyo at nagtayo ay ang Diyos” (Heb. 11:10).
Madalas nating matatagpuan na hindi natin nararamdaman ang paggalang sa Diyos o ang pagnanais para sa Kanyang kaharian. Ngunit lalo pa itong dahilan upang lumapit sa Diyos sa panalangin, dahil tanging ang Diyos lamang ang makakapagbaling sa atin mula sa pag-ibig natin sa mundong ito patungo sa pag-asa sa darating na mundo. Tanging ang Diyos lamang ang makakapagpalit ng ating mga pusong bato sa mga pusong laman (Ezek. 36:26). Maaari tayong manalangin, “Sambahin nawa ang pangalan Mo. Dumating nawa ang kaharian Mo,” sa diwa ng salmista, na natuklasan na ang kanyang damdamin patungo sa Diyos ay nagbabago-bago ngunit pinili pa rin niyang sumamba:
**Bakit ka nalulungkot, aking kaluluwa,
at bakit ka nababagabag sa loob ko?
Magtiwala ka sa Diyos; muli ko Siyang pupurihin,
ang aking kaligtasan at aking Diyos.** (Awit 42:11)
**Mga Kahilingan para sa Pangangailangan ng Tao**
Kapag kinilala natin na ang Diyos ang ating pinagmulan at ating wakas, maaari at dapat tayong lumapit sa mga kahilingan para sa mga pangangailangan ng tao.
Una, nananalangin tayo, “Bigyan mo kami ng aming pagkain sa araw-araw,” humihiling sa Diyos na tugunan ang ating mga pangunahing pisikal na pangangailangan. May malaking ginhawa sa pagkilala na ang Diyos ay isang Ama na nagmamalasakit sa ating kagalingan at nagbibigay sa atin ng kailangan natin araw-araw (Mateo 6:31–33). At may malaking karunungan sa pagtitiwala sa Diyos na tugunan ang mga pangangailangan ng kasalukuyan kaysa sa sakim na paghahangad ng lahat ng ating mga nais (Kawikaan 30:7–9). Higit pa rito, dapat nating kilalanin na ang panalangin na ito ay hindi lamang para sa nagdarasal, kundi para sa “kami bawat isa”; sa ibang salita, dapat tayong magmalasakit na ang ating mga kapwa ay magkaroon din ng lahat ng kanilang kailangan.
Susunod, dapat tayong manalangin, “Patawarin mo kami sa aming mga kasalanan.” Kung tinanggap natin si Cristo sa pamamagitan ng pananampalataya, maaari tayong magkaroon ng kumpiyansa na pinawi na ng Diyos ang utang ng kasalanan na hawak natin sa Kanya at ipinagkaloob sa atin ang katuwiran mismo ni Cristo. Ngunit habang sumusunod tayo kay Cristo sa pagsunod, matutuklasan natin na ang kasalanan ay minsan pa ring bumibihag at nagpapalito sa atin. Kung tunay tayong nasa kay Cristo, hindi tayo nanganganib na mawala ang ating kapatawaran—ngunit mahalaga na mapanatili nating maikli ang talaan natin sa Diyos at mamuhay sa Kanyang harapan na may malinis na budhi, nagsisisi sa tiyak na kasalanan habang nalalaman natin ito. At mahalaga, dapat din nating “patawarin ang bawat may utang sa atin.” Kung natagpuan natin ang ating sarili na ayaw magpatawad sa iba, tayo ay hindi sumusunod kay Cristo, na nagpatawad sa atin ng mas malaking utang. (Tingnan, halimbawa, Mateo 18:21–35.)
Sa wakas, dapat tayong manalangin, “Huwag mo kaming iharap sa tukso.” Alam natin na ang Diyos ay hindi tumutukso sa atin upang magkasala (Santiago 1:13)—kaya ang manalangin nang ganito ay hindi nagpapahiwatig na gagawin Niya iyon. Alam din natin na darating ang mga tukso—kaya hindi tayo nananalangin nang ganito na umaasa na malaya sa tukso. Sa halip, sinasabi natin, “Huwag mong pahintulutan, Panginoon, na ako ay madala sa kapangyarihan ng tukso, kung saan maaari akong magkasala at bumagsak.” Ito ay isang pakiusap na ang Diyos na tumawag sa atin sa pagsunod ay bigyan tayo ng kapangyarihan para sa pagsunod upang makalakad tayo nang kaayon ni Cristo. Ito ay pagkilala na “tapat ang Diyos, at hindi Niya pababayaan na kayo ay tuksuhin nang higit sa inyong makakaya, kundi kasama ng tukso ay magbibigay din Siya ng paraan upang makaligtas kayo at makayanan ito” (1 Corinto 10:13).
Nagsisimula ang panalangin sa pagsamba habang kinikilala natin na ang Diyos ang pinagmumulan ng ating mga pangangailangan at ang layunin ng ating buhay.
Habang binibigyan tayo ng Diyos ng ating pang-araw-araw na pangangailangan, pinapatawad Niya ang ating mga kasalanan, at binibigyan tayo ng lakas na gumawa ng tama, tinutugunan Niya ang ating pisikal at espirituwal na pangangailangan upang makalakad tayo nang masunurin sa Kanya, niluluwalhati at nagagalak sa Kanya gaya ng nilikha Niya tayo para gawin.
**Isang Katapatan na Ating Isabuhay**
At sinabi niya sa kanila, “Sino sa inyo ang may kaibigan na pupuntahan niya sa hatinggabi at sasabihin, ‘Kaibigan, pahiram naman ng tatlong tinapay, dahil may dumating akong kaibigan mula sa paglalakbay at wala akong maihain sa kanya’; at sasagot siya mula sa loob, ‘Huwag mo akong abalahin; nakasara na ang pinto, at kasama ko na sa higaan ang mga anak ko. Hindi na ako makakabangon para bigyan ka ng kahit ano’? Sinasabi ko sa inyo, kahit hindi siya babangon at magbibigay sa kanya dahil siya ay kaibigan niya, ngunit dahil sa kanyang walang hiyaang pagpupumilit ay babangon siya at ibibigay sa kanya ang anumang kailangan niya. At sinasabi ko sa inyo, humingi kayo, at kayo ay bibigyan; maghanap kayo, at kayo ay makakasumpong; kumatok kayo, at kayo ay pagbubuksan. Sapagkat ang bawat humihingi ay tumatanggap, at ang naghahanap ay nakakasumpong, at sa kumakatok ay pagbubuksan.” (Lucas 11:5–10)
Pagkatapos magbigay ni Jesus ng isang huwaran ng panalangin na susundan ng Kanyang mga alagad, sinundan Niya ito ng isang aral tungkol sa pagpupursige sa panalangin, sa pamamagitan ng pagsasalaysay ng isang talinghaga tungkol sa isang taong humihiling sa kanyang kapitbahay.
Ang tagpo ng talinghagang ito ay sa isang kultura kung saan ang mga pamilya ay nagluluto ng kanilang tinapay tuwing umaga at ginagamit ito sa araw. Literal itong kanilang “pang-araw-araw na tinapay,” at malamang na sa gabi, kakaunti na lang ang natitira. Kinakailangan na maghurno muli ng bagong supply sa umaga—isang sistema na gumagana nang maayos hanggang sa may kaibigan na dumating mula sa paglalakbay at kumatok sa pintuan sa hatinggabi. Upang matulungan ang Kanyang mga alagad na maunawaan ang kagyat ng panalangin, hinihiling ni Jesus sa kanila na ilagay ang kanilang sarili sa posisyon ng ganoong host at isaalang-alang kung paano sila maaaring humingi ng tulong sa kapitbahay sa pagpapakain ng bisita kapag wala nang laman ang kanilang pantry.
Mahalaga ring maunawaan na sa panahon ni Jesus, ang mga tao ay hindi nakatira sa mga bahay na may limang silid-tulugan. Ang buong pamilya ay malamang na magkasama sa isang silid, at marahil ay sa iisang higaan pa. Hindi maliit na bagay, kung gayon, ang bumangon mula sa higaan at buksan ang pinto. Malamang na ibig sabihin nito ay magising ang buong sambahayan. At ito ang dahilan kung bakit hinihiling ni Jesus sa Kanyang mga alagad na isipin ang isang kapitbahay na napakatangging tumulong.
Sa huli, sa talinghaga, hindi ang pagkakaibigan ng isang tao at ng kanyang kapitbahay ang dahilan kung bakit magbibigay ang kapitbahay. Ito ay dahil sa “walang hiyaang pagpupumilit” ng tao. Ito ang kanyang walang kahihiyang pagpupursige—ang kanyang ganap na hindi pagpayag na umalis hangga’t hindi niya nakukuha ang hinihingi niya. At kaya’t itinuturo ni Jesus na ang pagpupursige sa panalangin ay kinakailangan upang masagot ang ating mga kahilingan.
> **Mahalagang panatilihin nating maikli ang talaan natin sa Diyos at mamuhay sa Kanyang harapan na may malinis na budhi, nagsisisi sa tiyak na kasalanan habang nalalaman natin ito.**
Ang prinsipyong ito ng pagpupursige ay ipinapakita sa isang pamumuhay ng tapat na panalangin. Dapat tayong mag-ingat na hindi masyadong literal ang pagbasa sa talinghagang ito, na tinatrato ang Diyos na parang Siya ay katulad ng ayaw tumulong na kapitbahay sa halip na isang Ama na kusang nagbibigay. Nagtuturo si Jesus sa ibang lugar na hindi tayo dapat manalangin tulad ng mga “nagpapalabis ng mga walang kabuluhang pananalita” at “iniisip na diringgin sila dahil sa dami ng kanilang salita” (Mateo 6:7). Sa katunayan, iniaalok Niya ang mga salita ng Panalangin ng Panginoon bilang direktang kontra sa ganitong mga tao. Ang ating mga panalangin ay maaaring simple, maaaring maikli, at maaaring direkta dahil “nalalaman ng inyong Ama ang kailangan ninyo bago pa man kayo humingi sa Kanya” (Mateo 6:8). Gayunpaman, hindi tayo dapat tumigil sa pananalangin ngayon dahil humingi na tayo kahapon.
Ang tila sinasabi ni Jesus ay ito: kung talagang gusto natin ang ating hinihingi, patuloy tayong hihingi, at magtitiwala tayo na ang Diyos ay kumikilos upang tuparin ang Kanyang kalooban. Ang pagpupursige sa panalangin ay isang indikasyon ng pagnanasa ng ating mga puso, at ito ay isang pagpapahayag ng pananampalataya. Gaya ng isang kapitbahay na kumakatok buong gabi sa pinto ng isa pa, tayo ay dapat mamuhay ng isang pamumuhay ng tuloy-tuloy na pananalangin sa Diyos. At ito ay makikita rin sa mga utos na “humingi,” “maghanap,” at “kumatok.” Sa Griyego, ang bawat isa sa mga pandiwang ito ay nasa kasalukuyang tuloy-tuloy na anyo. Hindi pinag-uusapan ni Jesus ang isang beses na paghingi, isang beses na paghahanap, o isang beses na pagkatok na susundan ng agarang sagot. Sinasabi Niya, “Humingi ka, at patuloy. Maghanap ka, at patuloy. Kumatok ka, at patuloy.” Itinuturo Niya ang prinsipyo ng pagpupursige sa paglapit sa Diyos, araw-araw, upang hanapin ang Kanyang kaluwalhatian at ang ating mga pangangailangan.
**Isang Ama na Dapat Pagkatiwalaan**
> **Sinong ama sa inyo, kung humingi ang kanyang anak ng isda, ay bibigyan siya ng ahas sa halip na isda? O kung humingi siya ng itlog, ay bibigyan siya ng alakdan? Kung kayo nga na masasama ay marunong magbigay ng mabubuting kaloob sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang Amang nasa langit na magbibigay ng Banal na Espiritu sa mga humihingi sa Kanya!”** (Lucas 11:11–13)
Sa huli, sa pamamagitan ng paghahambing, pinaaalalahanan tayo ni Jesus tungkol sa karakter ng Diyos na ating pinapanalanginan. Tinuruan na tayo ni Jesus na isipin ang Diyos bilang ating Ama. Ngayon, inilalarawan Niya ang pagkakaiba ng mga ginagawa ng mga ama sa lupa at ng ating Amang nasa langit, mula sa mas maliit patungo sa mas dakila. Kung ang mga ama sa lupa ay marunong magbigay ng mabubuting regalo, sabi Niya, hangal tayo kung iisipin nating ipagkakait ng ating Amang nasa langit ang pinakamabuti sa Kanyang mga anak.
Mahalaga rin ang uri ng kaloob: ang Ama ay “nagbibigay ng Banal na Espiritu sa mga humihingi sa Kanya.” Sa ibang salita, pumapasok Siya sa kanilang mga buhay, pinapatawad ang kanilang mga kasalanan, pinapalitan ang kanilang matitigas na puso ng pusong laman, at binibigyan sila ng kapangyarihan para sa masayang pagsunod. Ito ang mismong mga kaloob na itinuro ni Jesus sa Kanyang mga alagad na hilingin sa Panalangin ng Panginoon. Ito ang mga kaloob na kailangan natin at mga kaloob na ikinagagalak ng Ama na ibigay—kasama ng marami pang ibang pagpapala.
Ang Diyos na tapat na nakikinig sa ating mga panalangin ay hindi pabagu-bago o malayong nilalang. Siya ang Ama na, higit pa sa ating maiisip, ay tumitingin sa atin bilang Kanyang mga anak at nagsasabing, “Gusto kong ibigay sa iyo ang ninanais ng iyong kaluluwa.” Ang sumunod kay Jesus ay ang tumingin sa Diyos bilang ating Ama sa ganitong paraan, umaasa sa Kanya upang tugunan ang ating mga pangangailangan. Sa pamamagitan ng tapat na panalangin na unang hinahanap ang kaharian ng Diyos at ang Kanyang katuwiran (Mateo 6:33), maaari nating iasa ang ating pag-asa sa ating Ama, na nagagalak na magbigay para sa atin.
This article was adapted from the sermon “‘If Anyone Would Come after Me, He Must…’ Learn to Pray” by Alistair Begg.This article was translated by Domini Primero of DBTG and was originally written by Alistair Begg for Truth For Life. To read the original version, click https://blog.truthforlife.org/if-you-follow-jesus-you-can-pray-like-jesus
