Isang Urgent Plea
Tandaan na ang pinakasentro ng panalangin ni Jesus bilang ating dakilang mataas na saserdote ay isang taimtim, apurahang pagsusumamo para sa ating pagpapakabanal. Isaalang-alang ang mas malaking konteksto ng kahilingan sa panalangin na iyon. Ito ang gabi ng pagtataksil kay Hesus. Sinasabi sa atin sa Juan 18:4 na alam ni Hesus ang lahat ng bagay na malapit nang mangyari sa kanya. Naunawaan Niya nang lubusan kung anong hindi mailarawang kakila-kilabot na halaga ang babayaran niya para sa mga kasalanan ng kanyang mga tao, at natural na kinatatakutan niya ito. Alalahanin kung paano siya nanalangin para sa kanyang sarili nang gabing iyon sa Getsemani. Siya ay nasa matinding paghihirap—literal na pinagpapawisan ng dugo. Gayunpaman, ipinahayag niya ang kanyang taos-pusong pagpayag na gawin ang perpektong kalooban ng Ama. Gayunpaman, nagpahayag din siya ng isang perpektong hangarin ng tao na iwasan, kung maaari, ang kopa ng poot na hihilingin sa kanya na inumin sa ngalan ng kanyang mga pinili. Ang laki ng pasanin sa kanyang puso nang gabing iyon ay halos hindi mailarawan sa anumang wika ng tao ang lalim ng paghihirap ng kanyang kaluluwa. Hindi niya pinalabis nang sabihin niya kina Pedro, Santiago, at Juan, “Ang aking kaluluwa ay totoong nalungkot, hanggang sa kamatayan” (Mat. 26:38).
Ngunit bago niya gawin ang panalanging iyon para sa kanyang sarili, nanalangin siya para sa kanyang sarili. Ang panalangin sa Juan 17 ay naganap noong gabi ding iyon pagkatapos nilang magsalo sa hapunan ng Paskuwa, at kaagad bago pumunta si Jesus sa Getsemani. Umalis na si Judas sa pagtitipon para ibenta si Jesus sa halaga ng isang alipin—tatlumpung pirasong pilak—at malinaw na naunawaan ni Jesus kung ano ang ginagawa ni Judas (Juan 13:21–30). Sa sobrang bigat ng puso at isipan ng ating Panginoon, bagama’t halatang sabik siyang makarating sa hardin kung saan halos manalangin siya nang mag-isa sa matinding paghihirap, mahalagang huminto siya upang manalangin nang malakas (sa pandinig ng labing-isang natitirang disipulo) ang panalangin na nakatala sa Juan 17.
Itinaas niya ang kanyang mga mata sa langit at nagdasal ng mahabang panalangin para sa kanila—hindi para sa lahat nang walang pinipili, kundi partikular para sa mga disipulo. “Ipinapanalangin ko sila. Hindi ako nananalangin para sa sanlibutan kundi para sa mga ibinigay mo sa akin, sapagkat sila ay iyo” (Juan 17:9). At gaya ng nabanggit natin sa simula, ang panalanging ito ay hindi lamang para sa labindalawa kundi para sa lahat ng hinirang sa lahat ng darating na henerasyon. “Hindi lamang ang mga ito ang hinihiling ko, kundi pati na rin ang mga magsisisampalataya sa akin sa pamamagitan ng kanilang salita” (Juan 17:20).
Pinabanal at Pinag-isa
Ngayon tingnan ang kanyang mga partikular na kahilingan. Matapos magsanay nang detalyado kung paano niya matapat na tinupad ang misyon na ibinigay sa kanya sa kanyang pagkakatawang-tao (Juan 17:1–11), binanggit niya ang kanyang mga kahilingan para sa kanyang mga tao. Nanalangin siya para sa kanilang pangangalaga at pagkakaisa sa kanila: “Itago mo sila sa iyong pangalan, na iyong ibinigay sa akin, upang sila ay maging isa, kung paanong tayo ay iisa” (Juan 17:11). Siya ay nagpahayag ng pagnanais na makita ang kanyang kagalakan na natutupad sa kanila (Juan 17:13). At hinihiling niya sa Ama na ingatan sila sa masama (Juan 17:15). Ang bawat isa sa mga kahilingang iyon ay aktuwal na nagpapalakas at nagpapaliwanag sa tema ng buong panalangin—ibig sabihin ang kahilingan ng talata 17: “Pabanalin sila sa katotohanan; ang salita mo ay katotohanan.”
Halimbawa, ang panalangin para sa espirituwal na pagkakaisa ay isang thread na tumatakbo sa buong kabanata. Paulit-ulit na ginagawa ni Jesus ang kahilingang iyon, paulit-ulit na nananalangin, “na silang lahat ay maging isa, kung paanong ikaw, Ama, ay nasa akin, at ako ay nasa iyo, upang sila naman ay suma atin” (Juan 17:21); “upang sila ay maging isa gaya natin na iisa” (Juan 17:22); at “upang sila ay maging ganap na isa” (Juan 17:23). Ang gayong pagkakaisa ay posible lamang sa mga pinabanal na disipulo. Ang pahiwatig sa kahilingan para sa espirituwal na pagkakaisa ng mga mananampalataya ay ang pakiusap para sa kanilang pagpapakabanal. Ang parehong bagay ay totoo tungkol sa kanilang kagalakan, kanilang pangangalaga, at kanilang tulad-Kristong pag-ibig. Ang lahat ng mga bagay na iyon ay kinakailangang pagpapahayag ng tunay na kabanalan. Ang buong panalangin kung gayon ay sumasalamin sa priyoridad ng pagpapakabanal bilang kalooban ni Kristo para sa kanyang mga tao.
Pansinin din na sa bawat yugto ng panalangin, si Kristo mismo ang huwaran ng kung ano ang gusto niyang maging ang kanyang mga tao: “Sila ay hindi taga sanglibutan, gaya ko na hindi taga sanglibutan” (Juan 17:14, 16). “Kung paanong isinugo mo ako sa mundo, gayon din naman sinugo ko sila sa mundo” (Juan 17:18). “Para sa kanila ay itinatalaga ko ang aking sarili, upang sila naman ay mangagpakabanal sa katotohanan” (Juan 17:19). “[Hinihiling ko] na sila ay maging isa gaya natin na iisa” (Juan 17:22). “Nais kong sila naman, na iyong ibinigay sa akin, ay makasama ko kung saan ako naroroon” (Juan 17:24).
Sa wakas, hiniling niya sa Ama “na ang pag-ibig na inibig mo sa akin ay mapasa kanila, at ako sa kanila” (Juan 17:26). Ang bersikulo 19 ay partikular na nagsasabi. Ang Panginoong Hesukristo sa kanyang pagkakatawang-tao ay nagpabanal sa kanyang sarili (namuhay sa ganap na kabanalan) upang mapabanal ang kanyang mga tao sa katotohanan. Kaya binigyan niya tayo ng perpektong modelo na dapat sundin. Sa partikular, “si Kristo . . . nagdusa para sa inyo, na nag-iwan sa inyo ng isang halimbawa, upang kayo ay makasunod sa kanyang mga hakbang. Hindi siya nakagawa ng kasalanan, ni nasumpungan man ang daya sa kanyang bibig. Nang siya ay nilapastangan, hindi siya nanunuya bilang kapalit; nang siya’y magdusa, hindi siya nagbanta, kundi ipinagkatiwala ang kaniyang sarili sa kaniya na humahatol nang makatarungan. Siya rin ang nagdala ng ating mga kasalanan sa kanyang katawan sa puno, upang tayo ay mamatay sa kasalanan at mabuhay sa katuwiran” (1 Ped. 2:21–24). Sa madaling salita, lahat ng ginawa niya sa buong buhay niya sa lupa ay upang palayain tayo mula sa pagkaalipin ng kasalanan upang tayo ay maging mga lingkod ng katuwiran (Rom. 6:18).
Si Jesus ang nagturo kay Pablo na itaguyod ang pagpapakabanal sa kapangyarihan ng Espiritu upang siya ay maging isang halimbawa at kasangkapan para sa pagpapabanal ng mga taong ibinigay sa kanyang pangangalaga. Iyan ay kung paano masasabi ni Pablo, “Maging tularan ninyo ako, kung paanong ako ay kay Cristo” (1 Cor. 11:1); “Mga kapatid, makiisa kayo sa pagtulad sa akin” (Fil. 3:17); at “Mga kapatid, isinasamo ko sa inyo, maging gaya ko” (Gal. 4:12).
This article is adapted from Sanctification: God’s Passion for His People by John MacArthur. And was translated by DGTG with the permission of Crossway. To read the original version, click https://www.crossway.org/articles/jesus-prayed-for-your-sanctification/
