Sa kinalalagyan ko ngayon, maraming hindi sigurado. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa kinabukasan ko, lalong lalo na ngayong may COVID. Kung ano mang pangamba ang meron ako noon, mas napaigting pa lalo dahil sa pandemya. At sa totoo lang, nakakatakot. Nakakatakot isiping bigla bigla nalang pwedeng kunin ang buhay ko sa akin, nakakatakot isiping pwedeng mawala ang lahat ng minamahal ko sa isang iglap. Pero ganun naman yun, diba? May nakamamatay na virus man o wala, wala pa rin tayong katiyakan na kung ano ang meron tayo ngayon, nasa atin pa rin bukas.
Pero sa ganitong panahon ko lalong nakikita ang kagandahan ng Ebanghelyo. Sa gitna ng pangamba, may isa akong tiyak na pinanghahawakan: si Kristo. Sa ganitong panahon mas nagiging realidad sa akin ang sinasabi ni Isaiah: “The grass withers, the flower fades, but the word of our God will stand forever.” (Isaiah 40:8)
At ang pangakong nakasulat sa salita ng Diyos ay ang kung sino man ang Kanyang anak, hindi Niya iiwan o pababayaan. Kung sino ang Kanyang tinawag, hinding hindi mawawala sa Kanya. Kung sino man ang tumalikod sa kanyang kasalanan at manampalataya kay Kristo ay tatawaging Niyang anak, at magkakaroon ng eternal life kasama Siya.
Kaya ang hitsura ng kung paano ko isinasabuhay ang Gospel ngayon ay simple lamang: ang prinsipyong “one day at a time.” One day at a time sa pagharap sa panibagong pagsubok, one day at a time sa pagtiwalang may plano ang Diyos sa kung ano mang nangyayari sa akin (at sa mundo) ngayon. One day at a time sa paghingi ng mercy (dahil ang bago ang kanyang mercies sa bawat umaga), one day at a time sa pagrepent sa mga kasalanang kailangan kong patuloy na patayin. One day at a time sa paglakad nang naaayon sa salita ng Diyos, one day at a time sa pagkapit sa pangakong tatapusin ng Panginoon ang sinimulan niyang gawin sa buhay ko. One day at a time to depend on the Lord.
Ito ang buhay ng Kristiyano: araw araw na pagpatay sa kasalanan, araw araw na pagkamatay sa sarili, araw araw na pagbuhat ng kanyang krus. Sabi nga ni Kristo, upang sundin siya, dapat i-take up natin ang ating cross.
Hindi ito madali. Madalas nagkakasala pa rin ako at nadidistract sa maliliit na bagay sa mundo: isang late na grocery delivery, isang message na na-seenzone. Marami pa ring beses na inuuna ko ang sarili ko bago ang ibang tao. May mga beses na ninanais kong gawin ang mga bagay ayon sa aking gusto at hindi ayon sa Bibliya.
Pero salamat na lang sa patuloy na pagmamahal sa akin ni God – isang pagmamahal na makikita nang lubos sa Krus, kung saan ipinidala ng Diyos Ama ang kanyang Anak upang mamatay para sa aking mga kasalanan, nang ako ay ma-reconcile sa Diyos.
Ito ang pagmamahal ng Diyos na pinapakita sa akin kung gaano ako ka-sinful – ito rin ang pagmamahal na nagdadala sa akin sa repentance. Ito ang pagmamahal na nagbabago sa akin, na mas mamuhay nang tulad ni Kristo – one day at a time.
