Datapuwa’t ginagawa nila ang lahat ng kanilang mga gawa upang mangakita ng mga tao…At iniibig ang mga pangulong dako sa mga pigingan, at ang mga pangulong luklukan sa mga sinagoga, At pagpugayan sa mga pamilihan, at ang sila’y tawagin ng mga tao, Rabi.”
Matt 23:5-7 (Ang Biblia 1978)
Ang pagtingin sa sarili ay pangangati na paglaon ay magnanansa sa pag-apruba ng sarili. Kung nakukuha natin ang ating kasiyahan mula sa pakiramdam ng sariling kasapatan, hindi tayo masisiyahan nang hindi nakikita ito ng iba at pinalakpakan tayo sa ating pagiging supesyente.
Kaya’t ang paglalarawan ni Jesus sa mga eskriba at Fariseo sa Mateo 23: 5,” Datapuwa’t ginagawa nila ang lahat ng kanilang mga gawa upang mangakita ng mga tao:” (Ang Biblia 1978)
Katatwang bagay ito. Hindi ba dapat ang pagkakaroon ng sariling kasapatan ay dapat palayain ang taong itong mapagmataas mula sa pangangailangan ng ibang tao upang silay i-aprub? Iyan ang tunay na kahulugan ng “kasapatan”. Ngunit malinaw na malinaw na mayroong kawalan sa tinatawag na sariling kasapatan.
Ang sarili ay hindi kailanman dinisenyo upang masiyahan ang sarili o umasa sa sarili. Hindi kailanman ito maaaring maging sapat na mag-isa. Hindi tayo Diyos. Tayo ay larawan ng Diyos. At kung bakit tayo “tulad” ng Diyos ay hindi sa ating pagiging supisyente. Tayo lang ay anino at alingawngaw. Kaya, palaging magkakaroon ng kawalan sa kaluluwa na nagpupumilit na ang pagkukuhanan ng kasapatan ay ang sarili.
Ang sarili ay hindi kailanman dinisenyo upang masiyahan ang sarili o umasa sa sarili.
Ang kawalang ito na nagnanasa sa papuri ng iba ay tanda ng pagkabigo ng pagmamataas at kawalan ng pananampalataya sa patuloy na biyaya ng Diyos. Nakita ni Jesus ang kakila-kilabot na epekto ng kati na ito para sa kapurihan ng tao. Pinangalanan niya ito sa Juan 5:44, ” Paanong kayo’y makapananampalataya, kayong nangagtatanggapan sa isa’t isa ng kaluwalhatian at hindi ninyo pinaghahanap ang kaluwalhatiang nanggagaling sa tanging Dios?” (Ang Biblia 1978). Ang sagot ay, hindi mo magagawa. Ang pangangati para sa kaluwalhatian mula sa ibang tao ay ginagawang imposible ang pananampalataya. Bakit?
Sapagkat ang pananampalataya ay inilalayo ang tingin mula sa sarili patungo sa Diyos. Ang pananampalataya ay nasisiyahan sa lahat na para sa iyo mula Diyos dahil kay Hesus. At kung ninanasa mong makuha ang kasiyahan mula sa papuri ng iba, ikaw at tatalikod kay Jesus. Hindi ganoon si Cristo. Nabubuhay siya para sa kaluwalhatian ng kanyang Ama. At inaanyayahan tayo upang gawin rin iyon.
Ngunit kung tatalikod ka mula sa sarili bilang mapagkukunan ng kasiyahan (pagsisisi), at lumapit kay Jesus para sa kasiyahan ng nagmumula sa Diyos na dahil sa Kanya (pananampalataya), kung gayon ang kati ng kawalan ay mapalitan ng kapunuan – na tinawag ni Jesus na ” isang balon ng tubig na bubukal sa kabuhayang walang hanggan.” (Juan 4:14).
This article was translated by Nitoy Gonzales and was originally written by John Piper of Desiring God. To read the original version, click https://www.desiringgod.org/articles/look-to-jesus-for-your-joy
ang pananampalataya ay inilalayo ang tingin mula sa sarili patungo sa Diyos.
