Ang Filipos 2:5–11 ay isa sa mga dakilang talata ng Bibliya tungkol sa pagkatao at gawain ni Kristo. Sa pagsulat sa unang siglong simbahan sa Filipos, hinimok ng apostol Pablo ang mga mananampalataya na magkaisa sa mensahe ng Ebanghelyo (1:27). Bagamat ang sulat ng apostol ay hindi pangunahing isang teolohikal na sanaysay, itinatag niya pa rin ang kanyang panawagan sa malalim na mga doktrina ng pagkakakilanlan ni Jesus.
Alam na ang pagkakaisa ay hindi posible nang walang kababaang-loob, hinimok ni Pablo ang mga taga-Filipos na magpakababa sa pamamagitan ng pagtingin sa ‘mga interes ng iba’ (2:4). At sa halip na iharap ang kanyang pangaral bilang isang abstraktong ideyal, inanyayahan niya silang pag-isipan ang perpektong halimbawa: Si Jesus ay ‘nagpakababa’ (2:8).
Hindi mahirap unawain ang mensahe ni Pablo. Maaari tayong mag-atubili, lumaban, o kahit umiwas dito, ngunit hindi natin maipipilit ang kamangmangan tungkol sa kahulugan nito: ang ugali ng isang Kristiyano ay dapat kapareho ng kay Jesu-Kristo. Partikular, binibigyang-diin ng Filipos 2:5–8 ang apat na dimensyon ng pagpapakababa ni Kristo kung saan maaari tayong matuto ng kababaang-loob.”
Si Kristo ay Banal Noon at Ngayon
Ang lawak ng kababaang-loob ni Kristo ay pinakamalinaw kapag isinaalang-alang natin ang kanyang kalikasan. Sino ba talaga ang nagpapakumbaba? Ang sagot ay nasa talata 6: Si Jesus, na ‘nasa anyo ng Diyos.’ Siya ay banal bago pa man dumating sa mundo; hindi kailanman nagkaroon ng panahon na siya ay hindi Diyos (Juan 1:1). Makakatulong ang isang maikling aralin sa kasaysayan para maunawaan natin ang kahalagahan ng katotohanang ito.”
Ilang sandali matapos maisulat ang Bagong Tipan, lumitaw ang mga katanungan tungkol sa pagkakakilanlan ni Jesus. Halimbawa, babasahin ng mga Kristiyano ang mga talata tulad ng Juan 1 at Filipos 2 at magtataka kung paano maaaring magpasakop ang walang hanggang Diyos sa mga puwersa ng Kanyang nilikha. Paano magpapakumbaba ang Makapangyarihang Diyos? Bilang tugon, inorganisa ng simbahan ang mga konseho—mga pagtitipon kung saan maaaring timbangin ng iba’t ibang mga pastor at teologo ang mga ideyang ito laban sa Salita ng Diyos. Nagpupulong ang mga konseho upang itama ang mali at itatag ang katotohanan.
Ang pagkakaisa ay hindi posible nang walang kababaang-loob.
May ilang grupo na kilalang-kilala noong unang ilang siglo ng simbahan, bawat isa may kani-kanilang pananaw tungkol kay Jesus. May isang grupo na itinanggi ang pagka-Diyos ni Jesus. Ang pangalawang grupo ay itinanggi ang pagka-tao ni Jesus; pinanindigan nila na si Jesus ay may katawang pantasma, na nagmukha lang na tao. Samantala, ang ikatlong grupo ay tinanggihan ang pagsasanib ng dalawang kalikasan ni Kristo; itinuro nila na sa halip na si Jesus ay tunay na Diyos at tunay na tao, Siya ay hindi Diyos at hindi rin tao kundi iba pa. May iba pa na umabante pa ng isang hakbang, sinasabing si Jesus ay hindi isang tao na may dalawang kalikasan kundi aktwal na dalawang magkaibang tao.
Matapos ang ilang siglo ng debate sa mga isyung ito, nagtipon ang Konseho ng Chalcedon noong AD 451 at tinapos ang usapin. Ang kanilang pahayag, na kilala bilang Chalcedonian Definition, ay bahagyang nagsasaad ng sumusunod:
Ang ating Panginoon ay tunay na Diyos at tunay na tao, may makatwirang kaluluwa at katawan, kapwa substansyal sa Ama ayon sa pagka-Diyos, at kapwa substansyal sa atin ayon sa pagkatao; katulad natin sa lahat ng bagay, maliban sa kasalanan; ipinanganak bago ang lahat ng kapanahunan mula sa Ama ayon sa pagka-Diyos, at sa mga huling araw na ito para sa atin at para sa ating kaligtasan ay ipinanganak ng Birheng Maria, ang ina ng Diyos ayon sa pagkatao; iisa at parehong Kristo, Anak, Panginoon, bugtong na Anak, na kinikilala sa dalawang kalikasan, na hindi naguguluhan, hindi nagbabago, hindi mahahati, hindi mapaghihiwalay, ang pagkakaiba ng mga kalikasan ay hindi nawawala sa pagkakaisa, ngunit bagkus ang katangian ng bawat kalikasan ay pinapanatili at nagkakaisa sa isang tao at isang substansya; hindi pinaghihiwalay o hinahati sa dalawang tao kundi iisa at parehong Anak, at bugtong na Diyos, ang Salita, ang Panginoong Hesukristo.
Nang hikayatin ni Pablo ang mga taga-Filipos na ‘magkaroon ng parehong pag-iisip tulad ni Kristo’ (Fil. 2:5 NIV), tinatawagan niya sila na tularan hindi lang ang kababaang-loob ng isang mabuting tao kundi ng Diyos na tao, ang walang hanggang Anak na nagkatawang-tao. Ang pag-aaral ng kababaang-loob mula sa ating Panginoon ay nangangahulugang pag-iisip sa parehong kung paano Siya namuhay kasama natin at kung ano ang kanyang iniwan sa pagpunta sa atin.
Si Kristo ay Nagbigay-Priyoridad sa Pagtubos.
Ipinagpatuloy ni Pablo ang pagtukoy sa ikalawang dimensyon ng pagpapakababa ni Kristo: bagamat tunay na Diyos, hindi itinuring ni Jesus na ang pagkapantay-pantay sa Diyos ay bagay na dapat panghawakan (Fil. 2:6). Ang langit ay kanya sa pamamagitan ng soberanyang karapatan, ngunit pinalitan niya ito para sa putik ng ating mundo. Bakit? Dahil may mas malaking plano at priyoridad si Jesus kaysa sa kanyang walang patid na kaluwalhatian sa itaas.
Ang wika sa mga talata 7–8 ay nagpapaliwanag kung ano ang kasama sa banal na paglilinis na ito. Una, naging isang pangkaraniwang lingkod si Jesus tulad ng pagiging makalangit na soberano niya (bersikulo 7). May bawat karapatan na maghari, naglingkod ang ating Panginoon (Juan 13:13–16). Dagdag pa, kinilala ni Pablo na si Jesus ay ‘ipinanganak sa wangis ng mga tao’ (bersikulo 7). Sa ibang salita, kung nakita natin si Jesus sa mga kalsada, makikita natin ang isang pangkaraniwang tao. Wala siyang banal na kinang na nagtatangi sa kanya mula sa iba. Siya ay ‘natagpuan sa anyong tao’ (bersikulo 8).
Sa mas malapitang pagsusuri, gayunpaman, matutuklasan natin kasama ng Kanyang mga disipulo na may higit pa kay Jesus kaysa sa unang makikita (Marcos 4:41). Bagamat higit pa sa isang karaniwang tao, hindi naman siya kulang sa pagiging tao.
Si Kristo ay Sumunod Hanggang Kamatayan.
Matapos iwanan ang kaluwalhatian ng langit para maglingkod, hindi pa rin kumpleto ang pagpapakababa ni Jesus. Isinulat ni Pablo sa kanyang mga mambabasa na si Jesus ay ‘nagpakababa sa pamamagitan ng pagiging masunurin hanggang sa kamatayan, kahit kamatayan sa krus’ (Fil. 2:8). Sa istriktong pagsasalita, hindi siya masunurin sa kamatayan mismo, dahil walang kapangyarihan ang kamatayan sa kanya. Ayon sa ESV, siya ay masunurin ‘hanggang sa punto ng kamatayan.’ Ang kanyang pagsunod ay para sa Ama, na ang plano ay para sa Kanyang Anak na pasanin ang ating mga kasalanan.
Bagamat may buong karapatan na maghari, naglingkod ang ating Panginoon.
Bagaman ang pagpapakababa ni Jesus ay nagsisilbing halimbawa para sa atin, huwag magkamali: Ang kanyang kamatayan ay higit pa sa pagiging isang halimbawa. Ang kanyang pagkamatay ay kapalit para sa mga makasalanan. Nang ang unang tao na si Adan ay nagkasala, ang kanyang pagsuway ay nagdala ng hatol ng Diyos sa buong lahi ng tao. Ngunit nang mamatay si Jesus, ang ikalawang Adan, dinala Niya ang bigat ng hatol ng Diyos sa lugar ng mga makasalanan (Roma 5:12–21). Ang kapalit na kamatayan ni Jesus ang nagbibigay sa atin ng kakayahang umawit kasama ng manunulat ng himno.
O mapagmahal na karunungan ng ating Diyos!
Nang ang lahat ay kasalanan at kahihiyan,
Isang ikalawang Adan sa labanan
At sa pagliligtas ay dumating.
Bagamat banal, naging tao si Kristo para sa ating pagtubos. At sa pagtalikod sa Kanyang mga pribilehiyo bilang Diyos, Siya ay naging masunurin, inialay ang Kanyang buhay para sa atin. Sa harap ng pagpapakababa ni Kristo, sino ang makakaiwas sa nakakagulat na hamon ng mensahe ni Pablo? Anong gawain ang ibinibigay sa atin kapag binasa natin, ‘Sa inyong pakikipag-ugnayan sa isa’t isa, magkaroon kayo ng parehong pag-iisip tulad ni Kristo Jesus’ (Fil. 2:5 NIV)!
Ang article na ‘to ay adapted mula sa sermon na ‘The Attitude of Christ’ ni Alistair Begg.
This article was translated by Domini Primero of DBTG and was originally written by Alistair Begg for Truth For Life. To read the original version, click https://blog.truthforlife.org/learning-humility-from-christs-humiliation
