Hindi ko niwawalan ng halaga ang biyaya ng Dios: (Galacia 2:21, ADB1905)
Noong maliit na bata pa ako, nawalan ako ng balanse dahil sa malakas na hampas ng alon sa dagat, naramdaman ko na parang ako ay tatangayin sa gitna ng karagatan sa isang iglap.
Nakakakilabot ang nangyari. Sinubukan kong ibalik ang balanse ko at alamin kung saan ang direksyon ng paitaas. Ngunit hindi ko makuhang itapak ang aking mga paa sa lupa, at ang agos ay masyadong malakas upang lumangoy. Hindi naman ako magaling lumangoy.
Sa sobrang takot ko isa lang ang naisip ko: May makakatulong ba sa akin? Pero hindi ako man lang makatawag ng saklolo mula sa ilalim ng tubig.
Nang maramdaman kong ang kamay ni Tatay ay humahawak sa aking itaas na braso na parang isang malakas na vice grip, ito ang pinakamatamis na pakiramdam sa buong mundo. Lubos akong nagpasakop sa kanyang lakas. Natuwa ako at nagpaubaya sa kanyang susunod na gagawin. Hindi ako lumaban.
Hindi naisip ko na dapat kong sikaping ipakita na hindi gaano naman masama ang pangyayari; o kaya ko naman idagdag ang lakas ko sa braso ni Tatay. Ang naisip ko lang, Oo! Kailangan kita! Salamat po! Gustung-gusto ko ang inyong lakas! Gustung-gusto ko ang ginawa mong hakbang! Mahal ko ang iyong pagkakahawak! Ikaw ay magaling!
Sa gayong pamamaraan ng pagpapaubayang pagmamahal, hindi maaaring magyabang ang isang tao. Tinatawag kong “pananampalataya” ang pagpapaubayang pagmamahal na iyan. At ang aking ama ay ang magandang halimbawa ng biyaya panghinaharap ng Diyos na lubos kong kailangan at ninanais sa ilalim ng tubig. Ito ang pananampalatayang lumuluwalhati ng biyaya.
Habang pinag-iisipan natin kung paano mamuhay bilang Kristiyano, ang pinakamahalagang pag-iisip ay dapat: Paano ko maluluwalhati sa halip na pawalang bisa ang biyaya ng Diyos? Sinagot ni Pablo ang tanong na ito sa Galacia 2:20–21(SND), “Napako ako sa krus na kasama ni Cristo, gayunman ako ay nabubuhay. Ngunit hindi na ako ang nabubuhay kundi si Cristo na ang nabubuhay sa akin. Ang buhay na ikinabubuhay ko ngayon sa laman ay ikinabubuhay ko sa pananampalataya ng Anak ng Diyos na siyang umibig sa akin at nagbigay ng kaniyang sarili para sa akin. Hindi ko winalang-kabuluhan ang biyaya ng Diyos sapagkat kung ang pagiging-matuwid ay sa pamamagitan ng kautusan, si Cristo ay namatay ng walang-kabuluhan.”
Bakit hindi pinawalang bisa ng kanyang buhay ang biyaya ng Diyos? Dahil siya ay nabubuhay sa pamamagitan ng pananampalataya sa Anak ng Diyos. Binubuhos lahat ng pansin ng pananampalataya sa biyaya at niluluwalhati ito, sa halip na pawalang bisa ito.
This article was translated by Nitoy Gonzales and was originally written by John Piper of Desiring God. To read the original version, click https://www.desiringgod.org/articles/the-faith-that-magnifies-grace
